Արցախյան պատերազմի երկրորդ օրն էր, որ կամավորագրվելու հարցով դիմեցի զինկոմիսարիատ։ Դռան մոտից ճանապարհեցին․ «Հորեղբայր, խնդիր չունենք, ձեր պատրաստակամության համար էլ շնորհակալ ենք, բայց թե կռվելու ձեր տարիքը վաղուց անցած բան է»։

Մարդ, ով իր գործընկերների հետ միասին 2001-2023թթ․ Հայաստանի Հանրապետությունում և Արցախում ավելի, քան 700 մլն դոլարի ներդրում է կատարել, ով կրթությանը հատկացրել է 202 մլն դոլար, ով դրսևորեց պատասխանատվության բարձր գիտակցում՝ ամենածանր պահին մեկնելով Արցախ և մնալով ժողովրդի կողքին մինչև վերջ...

1908 թվականի հուլիսին Օսմանյան Թուրքիայում տեղի ունեցած զինված ապստամբությունից հետո երիտթուրքերը մեծ խոստումներ էին տալիս հայերին։ Նույնիսկ շքեղ նվերներով էին հայերին դիմավորում Նիազի և Էնվեր բեյերը, հայ քաղաքական ու մշակութային գործիչներն էլ ոգևորված էին, թե հայերին ոչ մի վտանգ չի սպառնում։

2012 թվական, ամառ: Սիրիայում օր օրի վիճակը ծանրանում է, զոհված ու առեւանգված հայերի թիվը գնալով աճում:

Իշխանությունը կորցրել է իր սոցիալական բազան։ Բայց, որպեսզի սոցիալական բազայի կորստի քաոտիկ պրոցեսը վերածվի քաղաքական մերժման, երկրում պետք է լրացվի մի շատ կարևոր հաստիք, որը թափուր է...

Քաղաքականությունը անհնարինը հնարավոր դարձնելու արվեստ է, իսկ թուրքերի պարագայում նաև` պատմությունը «սրբագրելու» լավագույն գործիք:

«Հարգելի հայրենակիցներ, ես չեմ կարող հրաժարական ներկայացնել, քանի որ Արցախը պատերազմի վտանգի տակ է, Նիկոլ Փաշինյանը և իր թիմը, ովքեր պահանջում են իմ հրաժարականը, հանդիսանում են արևմտա-թուրքական և սորոսական գործակալներ, ում իշխանության գալը լի է բազմաթիվ վտանգներով...

Տատս, ում գյուղում բաբո էինք ասում, մի ամբողջ դարաշրջանի դեմքն էր` ամեն ինչով, կենցաղով, հագուկապով, ապրելակերպով, իմացությամբ, սիրով։ Ամեն ինչով։

Իրանի Իսլամական Հանրապետության խորհրդարանի պատգամավոր Քյամրան Գազանֆարին պաշտոնապես հայտարարել է, որ Իրանի նախկին նախագահ Իբրահիմ Ռաիսին իրականում ոչ թե զոհվել է բնական աղետի հետևանքով, այլ սպանվել է...

Ինձ գալով՝ ես փոթորկոտ, արկածալից կեանք եմ ունեցել, բայց դա իմ ձգտումն է․ տառապել եմ ուժգնօրէն, բայց ինքս եմ փնտրել այդ համայնական տառապանքը․ իմ ազգի դաժան վիթխարի ցաւը հոգիս է ծւատել, բայց ես սիրել եմ այդ առաքինի ժողովուրդը, ինչպէս մայրը սիրում է իր ամենից նւազ, ամենից աւելի տանջւած զաւակը և նրա ցաւագին ժպիտը իր հոգու լաւագոյն ցոլքն է միշտ։ Իմ ամենածանր օրերին իսկ լքումի, մոռացումի խեղդող մղձաւանջը հոգիս չի պաշարել երբէք։